Op tijd - deel 2 (Miriam´s versie)

Lieve lezers, 
Naar aanleiding van jullie reacties is hier een blogje van mij! Velen vroegen hoe ik reageerde op de verrassing die mij te wachten stond toen ik woensdag morgen ietsjes vroeger bleek te zijn. Ik zal bij het begin beginnen.


Woensdag morgen ging mijn wekker af om 6:15, de tijd die ik normaal juist voor zaterdagen instel. Heb ik die tijd dinsdag avond gecheckt? Ehm... volgens mij niet. Vraag me ook maar niet waarom ik mijn wekker nog zet, ik laat hem altijd een half uur gaan en zet hem uit, waarna ik vervolgens weer in slaap val. Gelukkig heb ik mama, die mij ook deze morgen weer uit bed wist te krijgen, want tja, ik moest over drie kwartier op werk zijn (niet dus). 

Ik vlieg naar beneden, drink wat, eet wat, vlieg weer naar boven. 10 over half weg rijden, zei mama. Het was nog maar 10 voor half, dus wat doe ik? Ik duik nog even in bed, dan kan ik nog tien minuutjes met mijn dekens kroelen om vervolgens de dag dan toch echt te beginnen. Als ik opsta is het 5 over half, iets later dan gepland maar dit kan ik nog halen. Met mijn tandenborstel in mijn mond (alsof hij uit zichzelf zal poetsen) hijs ik mezelf in mijn werk kleren. Sokken raap ik ook ergens vandaag, telefoon mee. Hup naar beneden. 10 over half! Precies op tijd. Nog even mijn schoenen aandoen, tas pakken, jas pakken, lunch in mijn tas doen, mijn haar doen... maar ik was wel 10 over half beneden! 

Mama heeft mij inmiddels al meerdere keren geroepen, hoe vaak weet ik eigenlijk ook niet meer... Het ging het ene oor in en het andere oor uit, vrees ik. Mijn knot van gister hangt nog half in mijn haar, mijn veters zijn los en ik ren snel achter mama aan. Terwijl ik in de auto mijn veters strik zegt ze gestrest tegen mij, "Jij bent nou nooit op tijd!". Ach ja, nooit op tijd is overdreven, denk ik terwijl ik mijn ongekamde haar in een nieuwe knot weet te krijgen. Ja, ik moet vaak haasten, maar ik ben altijd (of meestal) gewoon op tijd! Misschien dan met een verwaaid hoofd en gutsende oksels, maar op tijd is op tijd, toch? 

Eenmaal bij de bakker glimlach ik naar mama, ik zeg een dankjewel, geef een kus en zeg grijnzend, "Zie je wel mam? Ik ben hardstikke op tijd." Ik hop de auto uit en ga snel het hoekje om, langs achter bij de bakker naar binnen. De deur zit op slot, vreemd, want hoewel ik misschien wel op tijd ben, ben ik ook nooit de eerste. Sam, de bakker, komt de deur open doen. Fronsend kijkt hij mij aan terwijl ik naar binnen ga. "Wat is er? Ik moet vandaag toch werken?" Vraag ik na een minuutje. Sam knikt, "Kan best wezen, maar volgens mij ben je een uur te vroeg." Ik kijk op de klok, 6:55. Vijf minuten voor zeven. Sam en ik lachen alle twee, een uur te vroeg! In mijn vakantie nog wel! Suzan, mijn andere baas, ligt nog op bed, krijg ik al snel te horen. Iedereen ligt nog op bed... Ook is er nog geen werk voor me, ach ja, nog drie kwartier wachten en iedereen komt weer op gang, kan ik nog even dag dromen... Een uur te vroeg, wie had gedacht dat het mij zou overkomen? Want ja mam, ik was immers nooit op tijd... Toch? 😉