Vrij!

Man, man, wat is het toch genieten van een weekje vrij! Het zijn de kleine dingen waar ik enorm van geniet want echt op vakantie zijn we niet. De krant echt eens lezen, warme koffie - én een warm tweede bakkie - boodschappen doen midden op de dag, op het gemakje naar je kapper, géén wekker, een vrije zaterdag en morgen nóg een vrije zondag. 

Niet dat ik helemaal niets doe, he? Ik wil alles waar ik het afgelopen jaar niet aan toe ben gekomen in één week proppen. Gedoemd tot mislukken, uiteraard. Ik trapte de week af met - jawel - een bezoekje aan de vakbeurs. Met collega en vriendin Jeannette is het gewoon een dagje uit, met met z'n tweeën zie je altijd meer dan alleen.

De eerste bestellingen druppelen al binnen en volgende week is de winkel nog beter gevuld dan anders 😁. Dinsdag was het puinruimen thuis (aarrgghhh.... een vriezer ontdooien!). Maar ook dat was niet verkeerd, want géén storende winkelbel, geen telefoon en de mailbox kon wachten tot later. En ik keek voor het eerst sinds jaren eens live naar de troonrede. Ik weet niet of ik daar goed aan deed....

Woensdag besloot ik af te reizen naar Zwolle. Eindelijk een keer langs kindlief zonder haast. Het was een belevenis op zich. Voor het gemak ging ik met de trein. De reis van ruim 3,5 uur maakte dat ik me aan het eind stokoud voelde. Van alle reizigers die ik zag had ik de moeder kunnen zijn 😂, tot aan Utrecht zag ik niemand die in de vorige eeuw geboren was. Zaten er vroeger nog wel eens wat ouderen in de trein, tegenwoordig ben je een bijzonderheid. Zeker als je dan ook nog je breiwerk oppakt...

Ik werd zelfs stiekem gefotografeerd door een studentje, die vast naar zijn moeder appte dat ik hetzelfde deed als zijn oma vroeger! Het kon de pret niet drukken. Gelukkig stapte er in Amersfoort iemand in de trein met kraaienpootjes. Grijze haren is niet meer van deze tijd natuurlijk, maar de onvermijdelijke  rimpeltjes deden vermoeden dat deze dame van mijn leeftijd was. 

Eenmaal in Zwolle voelde ik mij niet jonger worden. Wat een jonge mensen overal! Ik ging weer terug in de tijd toen ik met Miriam in haar studentenkamer kwam. Whaaa, is dat bij mij echt al 30 jaar geleden? Het kriebelde wat toen ik de aangekoekte borden en pannen op het oeroude aanrechtje zag staan "Nee mam, dat is niet van mij - laat het staan". We gingen de hort op in Zwolle:

Zwolle is echt een hele leuke stad. Gemoedelijk, een beetje provinciaal zoals Middelburg (eeh, ik blijf een provinciaaltje pur sang, he?) maar groter en nog meer leuke pleintjes, winkeltjes en speciaalzaakjes. En die práchtige boekwinkel waar ik altijd even naar binnen moet!

We hadden heerlijk najaarsweer en genoten volop van deze leuke stad en elkaar. 

En deze vrije zaterdag spendeerde ik aan wat ik het allerliefste doe: ik gooide - met alle tijd van de wereld - weer wat strengen in de pan en genoot van het resultaat.

En kijk, dit soort dingen: daar komt het gewoon nooit van. Maar deze week dus wél!

En eindelijk maakte ik een Instagram-account aan. Nóg vluchtiger dan Facebook maar het schijnt er bij te horen als je je hoofd boven water wilt houden in deze tijd. We gaan het zien..... Véél plaatjes, weinig inhoud is mijn eerste indruk, maar ik moet een beetje bijblijven, he?! 

Deze grijze vrouw van middelbare leeftijd gaat de appelkruimeltaart uit de oven halen en de hele avond genieten van het vooruitzicht van nog een vrije zondag!