Jong

Dit weekend was er een van herinneringen! Ik ontmoette na 32 jaar Ute weer, die ik kende uit mijn Nes Ammim-tijd in Israël. Lang, lang geleden - vertrok ik voor een jaar (het werden er 2), de hort op. Wég uit mijn vertrouwde omgeving, nieuwe dingen beleven, zelfstandig worden, niet op de vingers worden gekeken 😉, nieuwe wegen inslaan.

Het feit dat je het hebt over 32 jaar geleden - en het nog herinnert als de dag van gisteren. Het hele weekend blader ik door oude foto-albums, ik beleef alles weer opnieuw. Oh, dat optimisme, die durf van toen. Geen gepieker, geen zorgen. Leven van een beetje zakgeld, wonen in een barak, eten wat je voorgeschoteld wordt. Buiten slapen of werken tot je erbij neervalt. Luchtpostbrieven schrijven die er minstens een week over doen om het thuisfront te bereiken, geen telefoon, geen internet, leven in het nu. Op pad in een land dat je helemaal niet kent. Ik zou het zo weer over doen.

Hoe leuk is het dat je samen herinneringen ophaalt en ik opeens weer namen weet en mensen herinner die ik 32 jaar was vergeten. Dat je iemand gewoon uit duizenden herkent - beiden een beetje grijzer, een paar rimpels en kilo's rijker. Mijn kinderen keken me een beetje bevreemd aan: blijkbaar was hun moeder ook ooit jong geweest.....onvoorstelbaar! 

Opeens voel ik me ook een beetje oud, ik ben een tikkeltje verbijsterd: hoe kan het nou dat dat al zo lang geleden is?! Als ik de foto's bekijk lijkt het gisteren wel. 

Afijn, morgen weer een gewone dag. Maar eerst ga ik toch nog eens in die foto albums kijken....