Zo begon het...

Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat het al 25 jaar geleden is dat we met onze - stenen - winkel zijn gestart. Anderhalf jaar ervoor had Ali zich al bij de Kamer van Koophandel ingeschreven. Hij werkte thuis op zolder, repareerde kleding, naaide gordijnen en van lieverlee kwam er steeds meer bij "kan je dat ook?". Niet kunnen komt in Ali's woordenboek niet voor, dus stond er opeens een grote fauteuil in onze huiskamer die gestoffeerd moest worden. Met succes... maar de spijkertjes en nageltjes lagen verspreid tussen de bank en de eettafel. Ik werkte nog fulltime als wijkverpleegkundige. Toen onze Daniël 5 maanden oud was, werd ons gevraagd om de stoffenwinkel op de Markt over te nemen. Ik had 0,0 ervaring (zeg maar -10) als ondernemer. Ali wel maar het gaat in Iran wel net effe anders als hier. Bovendien zat de bank niet bepaald te springen bij het idee en geld heb je nodig als je je in zoiets stort.....

Maar met hulp, overredingskracht en vooral héél hard werken kregen we het toch voor elkaar. We verkleinden het winkeloppervlak om een atelier voor Ali te maken en aan de voorkant verkochten we stoffen, fournituren, gordijnen - en o ja, héél af en toe een bolletje katoen of acryl. 

We startten in de zomer van 1998 heel stilletjes. Het waren voor de vorige eigenaren verdrietige omstandigheden om te moeten stoppen en het was voor ons nogal een sprong in het diepe. Ik kan me nog herinneren dat de schaar waarmee ik de eerste meter stof knipte voor een klant trilde in mijn handen. 

Ik werkte in het begin nog 50% als wijkverpleegkundige, ondertussen volgde ik in de avonduren een cursus voor mijn ondernemersdiploma. Jawel, dat moest toen nog he? Ik kreeg toen al een hekel aan de administratie 😂. Thuis had ik een baby van 5 maanden en drie oudere kinderen van Ali. Ali werkte nog bij een ander naaiatelier en zo waren onze dagen gevuld. Toen Miriam werd geboren waagden we de volgende sprong: ik ging uit loondienst en we ging beiden 100% voor het bedrijf(je) van ons.

In die 25 jaar hebben we werkelijk van álles gedaan. Meubels stofferen, gordijnen naaien, inbakerdoeken maken, verkleedkleding voor kinderen naaien. We stoffeerden ooit een expeditie schip dat naar Spitsbergen vertrok (in 2 weken moest alles af), we repareerden een cello-koffer, een kamelenzadel, trampolines, tenten, je kan het zo gek niet bedenken.

We namen wel eens wat over van sluitende winkels, zoals deze knoopjeswand. Een prachtig gezicht, het leverde natuurlijk niet veel op 😂............

Maar de productie van de inbakerdoeken werd verhuisd naar Verwegistan waar het goedkoper genaaid kon worden, onze mooie verkleedkleding van katoen kon niet meer concurreren met Ali-express en zo waren we steeds op zoek naar nieuwe bronnen van inkomsten. 

In maart 2011 begon ik via Zeelandnet te bloggen over handwerken. De belangstelling voor haken en breien begon toen al wat toe te nemen maar wie kwam er ooit in Arnemuiden en wie wist dat ik leuke ideeën had. Bovendien kon ik het ook niet allemaal zelf maken (nog steeds niet!). Omdat het bereik via de blogs van Zeelandnet nogal beperkt was begon in in 2012 hier, op blogspot. Bedenk dat Facebook nog niet bestond of niet werd gebruikt, Instagram idem dito. Iedereen ontdekte net dat je op het internet ideeën kon opdoen maar het was nogal een jungle.... als je nu zoekt op "haken", dan kom je wel bij handwerken uit maar in 2012 kreeg je vishaken te zien!!

Het blog werd enorm goed bekeken, er waren tijden dat er 10.000 lezers per dag keken. Dat is inmiddels wel voorbij, ik ben bepaald niet meer de enige die wat te zeggen heeft over haken en breien en Facebook, Instagram en Tiktok hebben inmiddels hun intrede gedaan. Verhaaltjes als deze worden niet meer zoveel gelezen, de plaatjes, likes en 💗 hebben het overgenomen.

Hoogtepunten in de wolwinkel waren absoluut alle projecten rondom de Visserstruien. De fotoshoots, de modeshow, de tentoonstelling, de meebreideken, het boek, de uitstapjes naar Hastings en Viana do Castello en nog zoveel meer. Die reis is nog lang niet klaar.....!

 

Niet te vergeten alle leuke ontmoetingen, de Breiclub-avonden en de 5 Brei- en Haakfestivals. 

Pfftt..... het wordt een lang verhaal he? Ik ga het kort houden!

Inmiddels is Ali 69 - maar nog niet met pensioen - en ik besloot 3½ jaar geleden voor iets meer zekerheid te gaan (van passie en enthousiasme kun je helaas niet leven) en ging na 20 jaar zelfstandigheid toch weer 3 dagen in het verpleeghuis werken. Inmiddels zijn we dus 25 jaar verder........ pffftttt...... voorbij gevlogen!

Wij blijven nog wel even doorgaan (ik beloof niet dat het nog 25 jaar zal zijn hoor!). We genieten nog elke dag van het werk in onze winkel!

Morgen zijn we weer present (en vrijdag ben ik er ook zelf de hele dag). Ik ga snel nog wat goodiebags klaarzetten ....... tot morgen?