Na een paar intensieve dagen heb ik vandaag maar wat aangerommeld. Zo'n dag waarvan je achteraf niet meer zo goed kan zeggen wat je nou hebt gedaan, behalve 3 uur in verschillende wachtkamers te hebben gezeten in het ziekenhuis met moeders (niks aan de hand). Wat een beleving op zich is, overigens. Om ziekenhuizen een vriendelijker uitstraling te geven (een andere reden kan ik echt niet bedenken) zijn wachtruimtes gegroepeerd en kregen ze in Vlissingen namen als Westerschelde en Veerse Meer. Voor het vakantie-gevoel, zeg maar 😁. Het aanmelden is een kunst an sich, het eerste scherm op de aanmeldzuil laat 3 keuzes zien die je net níet moet hebben: "ik heb geen afspraak", "ik heb geen identiteitsbewijs"of zoiets en nog wat. Afijn, gelukkig vinden we een gleufje waar een ID-kaart in past en vervolgens blijkt de zuil de afspraak niet te kennen. Dat geeft moed.... We worden - zonder briefje - verwezen naar een wachtruimte. Aan de muur hangt een scherm met codes met willekeurige letters en cijfers die in een onnavolgbare manier opschuiven. Je hebt geen flauw idee of je lang of kort moet wachten. Bovendien staat de helft van de stoelen en banken met de rug naar het scherm gericht. Deze zijn leeg... Alle zetels gericht op het Toverscherm zijn bezet, keurig op anderhalve meter natuurlijk en iedereen verscholen achter het dikkere mondkapje dat door een medewerker van het ziekenhuis bij de eerste deur al was aangereikt.
Om de paar minuten dingdongt het scherm en schuiven D4013, M0032, H4002 een plekje op. Nergens een receptie of een medewerker meer te vinden waar je nog wat kan navragen. Het is allemaal goed gekomen, 3 uur later en wat onderzoeken en geruststelling stonden we weer buiten.
De rest van de dag vulde ik met mailen achter een unicat-levering die hier al lang had moeten zijn (zó frustrerend) en die kwijt is geraakt onderweg. De bollen worden nu opnieuw gemaakt en verzonden. Om me nog een beetje nuttig te voelen heb ik daarna een doos sokkenwol uitgepakt en kwam tot de conclusie dat het niet meer in de kast past. Dan maar in de digitale kast: de webshop! Ik heb de rubriek sokkenwol weer een update gegeven.
De wonderlijke wereld in het Vlissingse ziekenhuis hebben wij ook mogen meemaken, Ik
BeantwoordenVerwijderenkan niet zeggen,dat het erg patiënt vriendelijk overkomt, je ziet er geen kip om
even iets te vragen.
Gelukkig niks aan de hand met je moeder en de sokkenwolletjes zien er fleurig uit.
Groet,Betsy
Ohhh Jeanet, wat herkenbaar je ziekenhuiservaring! Ik was vorige week in Dirksland, en had precies dezelfde ervaring, niks geen gezelligheid meer, geen tijdschriften, nauwelijks mensen, anonieme aanmeldzuilen, lege balies, ik was op een gegeven moment zo ver dat ik dacht, nou moet het niet gekker worden of ik ga gewoon naar huis! Waar is de "gezellige" reuring gebleven die bij een ziekenhuis hoort? Komt dat nog ooit terug? Ook dat nog....
BeantwoordenVerwijderenGeen tijdschriften, minder mensen en lege balies is allemaal vanwege de coronabesmettingen. Komt wel weer goed!
VerwijderenGelukkig is het hier in Bergen op Zoom/Roosendaal nog wel persoonlijker. Ook wel die aanmeldzuil maar daar staat vaak een gastvrouw bij. Op de juiste plaats wordt je nog persoonlijk opgehaald. Vroeger was ik medisch secretaresse in B.o.Zoom maar ik hoor wel dat alles erg is uitgehold. Zeker nu ook het dossier helemaal digitaal is. Het wordt er allemaal niet leuker/gezelliger op. Het gaat nu om effectiviteit.
BeantwoordenVerwijderenAls je wat ouder bent of digitaal wat minder vaardig is het best afschrikwekkend, denk ik. Bij de aanmeldzuil heb je ook nog wel gastvrouwen maar ben je eenmaal in de juiste wachtkamer, dan voel je je toch wat verloren.
Verwijderen