Het Atelier

Zo af en toe gebeurt het wel eens dat klanten - meestal voor het eerst in onze toko - langzaam doorkuieren naar het deel achter onze winkel. "O, hier wordt gewerkt!" (Nou, aan de voorkant wordt ook hard gewerkt 😉.) Afhankelijk van de tijd van het jaar kan het in ons naai-atelier een chaotische, rommelige boel zijn.

(een foto van 2005! Er is weinig veranderd 😊, manlief is alleen wat grijzer geworden)

Toen Ali 25 jaar geleden naar Nederland vluchtte had hij vrijwel niets meer. Zijn grote naai-atelier in Iran was in beslaggenomen, een flink aantal jaren werd hij daar gevangen gezet. Een vrijwilliger hielp hem in het AZC al aan een oud Singertje, want naaien was zijn vak. Hij repareerde voor medebewoners kleding en had al snel een baantje in een Turks naai-atelier. Toen we trouwden werd de zolder naai-atelier en hij nam al het werk aan dat maar een beetje te maken had met stof en garen. Zo repareerde hij kleding - maar ook een kamelenzadel! - en de huiskamer veranderde met regelmaat in een meubelstoffeerderij. Ik weet nog dat ik me het apelazerus schrok toen hij 1000 gulden wilde investeren in een industrie-naaimachine, maar het bleek een hele goede zet.

In 1998 namen we een grote stap. Daniël was nog maar 5 maanden toen we besloten deze winkel over te nemen. Ik werkte fulltime als wijkverpleegkundige maar besloot dat in deeltijd te gaan doen en samen met Ali de resterende tijd in de winkel door te brengen. Een groot deel van het oppervlak werd naai-atelier. 

Als ik terugkijk krab ik mezelf nog wel eens op het achterhoofd. Hoe deed ik dat allemaal: 2,5 dag werken in de Ouder- en Kindzorg, de rest van de week in de winkel , 2 jonge kinderen en ondertussen ook stiefmoeder van 3 grote koters - die de taal niet spraken, in de pubertijd zaten en ook niet zaten te wachten op een stiefmoeder/loeder. Het is niet altijd op rolletjes gegaan....

(ondertussen werk ik al 17 jaar niet meer in de zorg maar wel meer dan fulltime in de winkel)

Bij deze een kijkje achter de schermen van het Atelier. Want, geloof me, van een wolwinkel kun je echt niet rondkomen. Ook al heb je bijna 12.000.000 pageviews op het blog (want dat zijn nog geen klanten.... 😕😉.)

Zo ziet het er soms uit als we achter bezig zijn. Stofferen van meubels, boot- en caravankussens, kleding reparaties, dekzeilen, hoezen, luifels op maat...

Er is niet zoveel wat Ali niet kan op zijn naaimachines (het zijn er ondertussen heel wat meer geworden). In de zomer is hij vaak bezig met het repareren van tenten, nieuwe ritsen erin zetten of het repareren van scheuren die onstaan zijn door een Zeeuws windje op de camping. Dat zijn vaak spoedklussen: 's morgens brengen - 's avonds klaar. Indien mogelijk...

We hebben ook nog een lange tijd productiewerk gedaan - helaas konden we niet op tegen de prijzen in Bangladesh 😕. Toen we daarmee moesten stoppen brak voor ons een hele onzekere tijd aan. Een vaste klant viel weg en daarmee ook een stukje voorspelbaar inkomen. 

Ook ik zit zeer regelmatig achter de naaimachine.......

.......als ik niet bezig ben in de winkel.

Onze ruimte is maar beperkt, Daarom hebben we alle loodzware naaimachines op wieltjes gezet zodat ze aan de kant geschoven kunnen worden om ruimte te maken voor een workshop of handwerkmiddag. Dat is altijd een behoorlijk gesjouw en kan ook niet altijd als Ali een "grote" opdracht heeft (qua volume 😁). We zitten bij de workshops dus niet in een gelikte ruimte maar in een aan-de-kant-geschoven-bende... maar dat lukt prima!

Deze zomer zitten we 19 jaar in ons pandje op de Markt. 19 jaar elke maand het inkomen bij elkaar verdienen vind ik nog steeds een hele klus. Hard werken vind ik niet erg maar de altijd aanwezige onzekerheid breekt me wel eens op. Elke keer proberen we nieuwe wegen te vinden, nieuwe ideeën te bedenken om de klant in onze toko te krijgen. Tegen prijsvechters en grote internetshops (en made-in-Bangladesh) kunnen we niet op. 

Ik zal me er bij neer moeten leggen dat het altijd onzeker zal blijven. Wat een moeilijke opdracht vind ik dat. Geen zorgen voor morgen is makkelijker gezegd dan gedaan. Gezien onze gezinssamenstelling en het feit dat Ali niet heel zijn leven in Nederland heeft gewoond (dus maar een klein deel AOW en geen pensioen gaat krijgen) zullen we nog wel een jaartje of 15-20 (en misschien wel langer) moeten werken. We hopen dat klanten ons het werk gunnen en uiteraard hoop ik dat heel handwerkend Nederland en België bij ons bolletjes wol gaat kopen. Ik blijf jullie in elk geval voorzien van leuke ideeën.

Uit noodzaak ga ik binnenkort toch advertenties op mijn blog toevoegen, Alle kleine beetjes helpen.