Op leeftijd.......

Even voor de duidelijkheid: ik vóel me piepjong. Ik kom voor mijn gevoel nét kijken op het levenspad, ik weet nog steeds niet wat ik wil worden later, en denk dat ik net uit de schoolbanken kom.
Maar.....
...de laatste tijd wordt ik er nogal eens mee geconfronteerd dat ik weliswaar jong, maar niet piepjong meer ben. Toen we vorige week foto's aan het bekijken waren van 16 jaar geleden (toen mijn eerste geboren werd), meldde zoonlief Daniël dat eigenlijk niemand heel veel ouder was geworden, behalve ik!! Nou ja! Da's niet best voor een vrolijke kijk op mezelf.

Uiterlijk is niet zo heel belangrijk voor me, althans dat van anderen. Dat uiterlijk van mezelf maakt me al jaren onzeker. Zolang ik niet in de spiegel kijk (en ik niemand foto's van vroeger laat zien) gaat het best. Maar af en toe moet ik wel eens een nieuwe broek en de aanblik van mezelf in een te klein pashokje, met schraal TL-licht en een niets verhullende spiegel houdt me tegen tot het echt niet anders kan. Sta je daar met blote-benen-in-sokken-zonder-schoenen te wurmen in een broek.Vrolijk word ik er niet van, en ook niet van die broek die niet genaaid is voor mijn Hollandse heupen. Ook niet van die dame die buiten het gordijntje vraag of het past. Mijn hoofd met vaal-bleke wintertint verandert in no time in een krotenrood exemplaar, inclusief onderkin. Word ik ook niet mooier van....

Mijn kinderen zijn van een generatie die denkt dat je grijs wordt geboren. Of niet. Want het langzaam verkleuren van haardossen naar een nietszeggende peper-en-zout-kleur zien ze nauwelijks gebeuren, behalve bij mij. Manlief had al grijze lokken toen ik 'm leerde kennen en is van het zeldzame type dat steeds mooier wordt (oke, misschien mijn roze bril). En verder wordt er gekleurd, geverfd, getint of kaal geschoren bij de mannen (verhult ook heel veel!). Jaren geleden ben ik er mee gestopt, maar de twijfel slaat toe.....wat ooit rood was leek eerst rossig-blond. Maar nu niet meer. Gewoon grijs. Dus oud?

Kraaienpootjes (van het lachen), onderkin, hangende oogleden, één oor dat het niet meer doet, die kilo's die er niet af willen, haren op plaatsen waarvan je nooit had gedacht dat het kon....

En dan de bril.... vanmiddag moest het er van komen. De armen werden steeds vaker verlengd om iets te kunnen lezen, en volgens mij werden de etiketjes op de bollen wol steeds kleiner afgedrukt. Na een jaar in de ontkenningsfase te hebben gezeten, had ik eindelijk een afspraak gemaakt voor een oogmeting. (een proefbrilletje van de HEMA had me overtuigd). De opticien was beslist - na je 45e kwam het vanzelf: een leesbril. Het viel echt nog wel mee, maar het zoú zo handig zijn.

Dus begrijp je...
... die leesbril komt er. En de rest zal ik ook nog wel onder ogen kunnen zien. Gewoon niet te veel in de spiegel kijken. En geen foto's van vroeger bekijken.

Ik geloof dat ik maar een brillenhoesje ga haken:

Van dit Franse blog

Hier de link naar het patroon (PDF), in het Frans maar heel duidelijk!