Vandaag viert Nederland Bevrijdingsdag!
En zo als elk jaar waren we gisteren ook bij de plaatselijke Dodenherdenking. Het contrast treft mij jaarlijks: de oude begraafplaats met de bijna vergeten stenen, een beetje scheefgezakt, vaak niet meer dan een paaltje bij de graven, de stilte om 8 uur. En daarnaast de vogels die gewoon doorzingen, de oude bomen die elk jaar weer hun nieuwe, frisse bladeren laten zien als het teken van leven.
Op de oude begraafplaats staat een oorlogsmonument met stenen waar de namen in staan gegraveerd van 76 inwoners van de gemeente die door oorlogsgeweld zijn omgekomen, evenals de namen van 20 Franse gesneuvelde soldaten. Op een steen staat:
'TER NAGEDACHTENIS AAN ALLEN
DIE IN BEVRIJDINGSUUR
HET HOOGSTE MOESTEN GEVEN
VAN UIT DE LUCHT, OF DOOR EEN MIJN
GERUKT ZIJN UIT HET LEVEN
DRIE ONZER, DIE UIT 'S VIJANDS LAND
NIET MOCHTEN WEDERKEREN
AAN FRANKRIJKS ZONEN DIE VOOR ONS
DE VIJAND MOESTEN WEREN.'
Dit jaar werd aan de kinderen van de basisschool gevraagd om een gedicht te schrijven, en mijn nichtje Vianne (11 jaar) mocht haar gedicht voorlezen:
Oorlog en Vrede
Waarom moet het altijd zo gaan?
Waarom begrijpen sommige mensen niet hoe erg het is om midden in een oorlog te staan?
Waarom zien sommige mensen het niet
hoe erg het is als je overal kogels met je eigen ogen ziet?
Op deze vragen heb ik geen antwoord.
Ik snap gewoon niet waarom er steeds mensen worden vermoord.
Je kunt het toch ook gewoon uitpraten?
Waarom moet je elkaar nou echt zo haten?
Waarom moet alles toch steeds met geweld?
En doen we soms een moord om een beetje geld?
Laat de oorlog toch stoppen!
en doe de deur open als je de vrede aan de deur hoort kloppen.
Gelukkig deden we de deur in 1945 wel open
en kon je weer rustig over straat lopen.
In Nederland is nu alles wel goed
maar ik wil niet weten hoe het in Syrië moet.
Alleen maar schieten, schoppen en slaan.
En wij, eij trekken ons er amper wat van aan.
Gelukkig heeft onze hulp wel duizenden levens gered
dus dat was wel een hele goede zet.
Maar wat moeten als die mensen nu doen?
Blijven wachten tot de oorlog voorbij is, terwijl wij barsten van de poen?
's Avonds bid ik dat al die mensen veilig zijn
en dat ze niet sterven van de pijn.
Als we samen geloven in de vrede, komt het allemaal wel goed
Als we maar niet vergeten dat onze hulp grote wonderen doet.
Vianne Schroevers, 4 mei 2013.
Mooi, mooi gedicht ook....
BeantwoordenVerwijderenWat een mega mooi gedicht en dat voor een meid van 11 jaar!!! Ben er echt door geraakt, zeg haar maar een dikke proficiat van mij.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi gedicht en dat voor een meisje van 11 jaar! Ze heeft treffend beschreven hoe het er soms aan toe gaat in de wereld ... en helaas heeft niemand hier een oplossing voor!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Ann