"Goedemiddag!" Een dame van rond de 60 komt binnen in de winkel. Hoewel er enkele klanten rondlopen komt ze gelijk op de toonbank af en zegt: "Ik wil gaan breien".
Dat is fijn, want ik probeer een wolwinkel draaiende te houden. Ze kijkt me vragend aan en ik eigenlijk omgekeerd ook en ik vraag: "Wat wilt u breien?"
"Dat weet ik niet!"
Oef, nu wordt het lastig. Er zijn zeldzame klanten die het voor elkaar krijgen om mij een schuldgevoel te geven omdat zij niet weten wat ze willen gaan breien of haken....
Ik stel voor om een rondje door de winkel te lopen om te kijken of er iets is wat ze leuk vindt of om wat in de breiboeken te bladeren. Dat doet ze en ik help snel wat klanten verder want ik vermoed dat ik straks nog wel even bezig ben.
Deze dame kijkt echter intensief over mijn schouder mee en geeft tussendoor graag haar adviezen aan medeklanten - die zijn nog wel eens tegenstrijdig met de mijne. "Wol prikt, katoen zakt uit, acryl pilt" - dat kaliber. Ali schuift me tussendoor een bakje koffie toe, ik kon het wel eens nodig hebben.
Na een tijdje is deze dame nog alleen in de winkel. Ik vraag haar of ze al een keuze heeft kunnen maken. Ze pakt een gehaakte lappenpop en vraagt of ik daar een patroon van heb. Ik bevestig dat maar benoem wel dat deze pop gehaakt is. O, dat kan ze niet, of ik daar dan geen brei-patroon van heb. Ik moet haar helaas teleurstellen.
Gelukkig heeft mevrouw toch nog wat ideeën maar die zitten op haar telefoon. Het duurt wel even voor de juiste app gevonden is maar uiteindelijk komt er een foto tevoorschijn van een dekentje. Als we verder klikken komen we bij een Russisch verhaal. Het lijkt mij een illegale kopie uit een boek - Russen houden nogal van kopieëren - maar verder klikken geeft geen soelaas. Ik pak een paar dekentjes uit mijn kast en vraag of daar iets bijzit wat ze mooi vindt. Ze is erg enthousiast over de Zeeuwse deken en wil wel weten van welk materiaal deze gebreid is. Gezien haar adviezen aan de eerdere klanten durf ik bijna het woord "sokkenwol" niet te gebruiken en wijs een beetje dommig naar de kast met het garen. Ze is erg enthousiast en begint al kleuren bij elkaar te zoeken. Alle kleuren gaan uit de kast en er worden prachtige combinaties gemaakt. De hele tafel ligt vol. Eigenlijk wil ze er een sprei van maken en zou dan wat extra bollen moeten hebben. Plots vraagt ze: "op hoeveel komt zo'n sprei eigelijk? Wat kost dat? " Ik vertel dat de oorspronkelijke deken van 1.65 x 1,65 zo'n 10 grote bollen heeft gebruikt en reken het voor. Ze krijgt bijna een rolberoerte: rond de honderd euro? hónderd?? Ik zeg nog wat schorretjes "ja maar, er zit bijna 4 kilometer garen in... " maar het mag niet baten. Ze gaat op zoek naar een alternatief. Ik dirigeer haar voorzichtig naar de kast met acryl - een stuk goedkoper - maar ze weigert pertinent. Géén acryl. Ze loopt een rondje en pakt een plat bolletje op "en deze katoen dan?" Ik piep dat die katoen eigenlijk 100% merino is en zéker niet goedkoper. Wel zachter....maar dát had ze al gevoeld.
Ik voel het aan mijn water: het gaat 'm niet worden vandaag. Ondertussen gaat de telefoon. Ik vraag of ik 'm even mag opnemen en ik heb een mevrouw aan de lijn die een blogbericht uit 2013 niet kan terugvinden. Ik vraag of ze me de vraag even mailen kan zodat ik dat vanavond kan uitzoeken en de mail kan beantwoorden. En nee, die wol bestaat niet meer....
De winkel is volgelopen met nieuwe klanten. Echtparen waarvan de vrouwelijke helft zich uit in Oh's en Ah's en de mannelijke helft het na een minuut al wel heeft gezien en naar buiten verdwijnt. "Ik volg uw blog al jaren, ik heb er al zóveel ideeën afgehaald. Nu we hier op vakantie zijn kom ik toch even kijken. Ik koop niets hoor want ik heb nog zoveel liggen". Ik begrijp het.
De deken-mevrouw is er uit. Ze gaat het tóch eens in een andere wolwinkel proberen. En de restjes van thuis eerst opbreien. En ik heb een leuke winkel. Dat beaam ik.......
Héél soms bespringt me de gedachte dat ik 17 jaar geleden toch maar verpleegkundige had moeten blijven. Héél soms maar.
Morgen begin ik opnieuw met dit:
